کمال گرایی در سبب‌شناسی و خط سیر گستره وسیعی از آسیب شناسی روانی دخیل است و نه تنها همراه با تعداد زیادی از اختلالات، سطح بالایی از کمالگرایی نیز وجود دارد، بلکه کمالگرایی یک عامل خطر و استمرار برای طیف وسیعی از مشکلات محسوب میشود.
در مفهوم سازیهای اولیه کمال گرایی، دیدگاهی تک بعدی و آسیب شناسانه به آن وجود داشت. هالندر (۱۹۶۵) از اولین نظریه‌پردازانی بود که در مورد افراد کمالگرا شرح داد و کمالگرایی را ویژگی شخصیتی لزوماً منفی تعریف کرد که شامل درخواستی غیرمنصفانه از خود یا دیگران است، برای عملکردی فراتر از آنچه در یک موقعیت مورد نیاز است. همچنین هالندر بر اهمیت فرآیندهای شناختی در بقای کمالگرایی تأکید کرد؛ مانند توجه انتخابی که در آن، شخص همیشه بر شکست های واقعی یا ادراک شده متمرکز است، در حالی که موفقیتها اغلب رد یا بی اعتبار در نظر گرفته می شوند.
مقیاس کمالگرایی مثبت و منفی یک آزمون ۴۰ سوالی است که توسط تری شورت و همکاران (۱۹۹۵) ساخته شد؛ ۲۰ ماده آن کمالگرایی مثبت و ۲۰ماده دیگر کمالگرایی منفی را می سنجد و پرسشها در اندازه های پنج درجه ای لیکرت، کمالگرایی آزمودنی ها را از نمره ۱ تا نمره ۵ در دو زمینه مثبت و منفی می سنجد. حداقل نمره آزمودنی در هر یک از مقیاسهای آزمون ۲۰ و حداکثر ۱۰۰ خواهد بود.
در فرم فارسی مقیاس کمالگرایی مثبت و منفی (بشارت، ۲۰۰۵) آلفای کرونباخ پرسش های هر یک از زیرمقیاسها در یک نمونه ۲۱۲ نفری از دانشجویان به ترتیب ۹۰% و ۸۷% برای کل آزمودنی ها؛ ۹۱% . ۸۸% برای دانشجویان دختر و ۸۹% و ۸۶% برای دانشجویان پسر به دست آمده است که نشان دهنده ی همسانی درونی بالای مقیاس است. ضرایب همبستگی بین نمرههای ۹۰ نفر از آزمودنیها در دو نوبت با فاصله ۴ هفته برای کل آزمودنیهای ۸۶%=r برای آزمودنیهای دختر ۸۴%=r ؛ و برای آزمودنی های پسر ۸۷%=r محاسبه شد که نشان‌دهنده پایایی بازآزمایی رضایت بخش مقیاس است.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
